Was het de appelkruimel annex slagroomtaart (“met of zonder slagroom?”) bij jarige Bert, jeugdige overmoed of gewoon dom kuddegedrag? Wie het weet mag het zeggen. Tom zat niet bij ons in de auto in elk geval, en zijn tweelingbroer ook niet. Aangezien we allemaal voor het allereerst naar Borne gingen om te volleyballen (ahum…), kun je wel eens een afslagje missen. Maar wat er dan gebeurt dankzij een Zweedse meubelboer!

De volgende afslag (Borne ) was afgesloten omdat Ikea als een der weinige ondernemingen geen enkele last schijnt te hebben van de kredietcrisis. Nog een halte verder, bijna bij Robert weer thuis, konden we via Deurningen draaien. Langs die kant heb je slechts een keuze: naar Almelo karren, draaien en uiteindelijk Borne West pakken. Met twee knappende blazen en nog 5 minuten op de klok kwamen de laatste 4 zo het vertrouwde Wooldrik ingestormd. Oud-Kater-voorzitter en huidige Apollo-bobo Gosse heette ons van harte welkom, waarna we ons op de warming up konden concentreren.

Die was vanzelfsprekend van korte duur, maar deed ons onmiddellijk beseffen dat we lekker vol aan de bak moesten om een goed resultaat tegen deze ploeg te halen. Apollo is een prima team, dat nogal wisselvallig door de competitie hobbelt en vooral tegen aanvallende ploegen zijn beste spel laat zien. Ook wij vinden dat leuk, zodat een spannende wedstrijd met weinig gepiel en geprik gegarandeerd was. Tel daarbij op de scheids van Holyoke die goed en strak floot en ziedaar – een leuke pot in de Bornse sauna.

Want dat moet gezegd: niemand was boos geworden als de wedstrijd gestaakt was. Op de een of andere manier was de zaal zo warm en vooral vochtig dat de vloer spiegelglad werd. Zonder enige aanleiding lagen we dus regelmatig op de grond of bereikten we spreistanden en spagaten die onze spieren normaliter niet toestaan. Desondanks hielden we ons staande in het geweld. De serviceopdracht werd over het algemeen goed volbracht, waardoor de Bornse spelverdeler vaak de setup nog voor de 3 meterlijn moest ophalen. Daarmee haalden we iets van de aanvalsdruk van Apollo af. In de reactie ging dat prima, bij onze eigen actie (serviceontvangst) waren we vaak ook slordig en wilden we te snel. Daardoor wisten we een voorsprong niet netjes naar het einde te tillen, maar gingen we nek-aan-nek richting de 25. In lijn met het spelbeeld ging die set naar ons (23-25).

In de tweede set werd het allemaal wat slordiger, waardoor snelle time outs en later wissels nodig waren in een poging de zaak nog te draaien. Dat lukte niet, waardoor Apollo het overwicht van deze set ook in de eindstand beloond zag (25-20). Memorabel was in die  set wel de steek van Robert op mid – het is zeker 5 jaar geleden dat een dergelijke bal zo hard naar de grond sloeg (vreemd genoeg herhaalde hij deze actie bijna in de 4e set!).

In de derde set hadden we de zaken beter onder controle en hadden we een flinke voorsprong. Met vechtvolleybal kwam Apollo weer terug, ook omdat we ineens allerlei eigen, onnodige fouten gingen maken. De scheidsrechter deed mee en had in die fase ook een paar onduidelijke acties, zonder echt van invloed op de stand te zijn. Hoe dan ook, we gingen flink de barrage in. Gek genoeg was er aan Kater-kant de overtuiging dat het goed zou komen. Dat was ook zo, want met 28-30 was deze set voor ons.

Dat bleek van groot belang. Met een wissel te weinig (Rick had weer in het veld moeten komen) begonnen we de vierde met overtuiging. Geert sloeg nu zijn balletjes aan de buitenkant, Cas ging door waar hij mee bezig was en Roels schouder/rug hield het vol op de diagonaal. De marge die al snel was verkregen hielden we vol tot aan de meet, waardoor we via 21-25 een 3-1 zege boekten in Borne. Dat hebben we maar gevierd, onder meer met een bord hamburger plusplus waar Enschedese sporthallen nog wat van kunnen leren.

Dit was weer eens een heel lekker potje volleybal. Kijken of we dat volgende week een vervolg kunnen geven in de Pathmoshal (da’s dan zeker 2 maanden geleden dat we daar waren!).