Een beetje wedstrijd dit jaar van Heren 1 verloopt als volgt: we beginnen dramatisch, om daarna 1 of meerdere setjes goed partij te geven en/of te winnen, of we draaien de boel op en beginnen sterk met een ongelooflijk verval in het vervolg. En jawel: zaterdag wisten we dat er weer prima uit te persen tegen Holyoke.

Na een passende warming up (we hadden weer eens een kwartier minder nodig dan de tegenstander) kwamen we uitstekend uit de startblokken. Het hielp natuurlijk mee dat de mannen van Enter het tegenovergestelde schema in hun hoofd hadden, en dus veel fouten maakten. De eerste set waren we meer dan de bovenliggende partij en besloten we dik in ons voordeel.
Dan wil je altijd de zaak doortrekken, maar eigenlijk is dat – zie de inleiding – in ons geval kansloos. We bakten er bar weinig van in de tweede set, terwijl Holyoke de zaken wat beter voor elkaar kreeg en navenant ging spelen. Die set moeten we dus maar snel vergeten.
De derde set was niet al te veel beter aan onze kant, maaar we gingen wel iets meer mee in de strijd om de punten. Een aantal keren kwamen we terug van 4, 5 punten achterstand. Niet dat dit mocht baten, want Holyoke trok aan het langste eind.
Na wat discussie over het teamverband in en buiten het veld (in time outs en tussen de sets is het voor ons altijd lastig gezamenlijk op te trekken en ieders aandacht erbij te houden), begonnen de meesten (onderling) geprikkeld aan de vierde set. Of dat de aanleiding was of dat we gewoon weer de spririt kregen (inclusief bloedige botsingen), deze set was het spel veel beter en hielden we de Enternaren goed onder druk. Sterker nog, we liepen geheel terecht weg van de tegenstander en op 24-19 leek het pleit beslecht en zouden we in de vijfde set uitmaken wie zich vandaag de winnaar mocht noemen.
Zo ver kwam het niet, want om verklaarbare én onverklaarbare redenen raakten we ‘het’ kwijt en lieten Holyoke op matchpoint komen. Nog een keer haalden we de serve terug, maar uiteindelijk trok de tegenstander de wedstrijd naar zich toe. Vervelend genoeg had wel de scheidsrechter daar een grote inbreng in: hij had de gehele wedstrijd geen problemen met de opstellingen maar op het allerlaatste punt vaan de dag floot hij ineens wel voor een opstellingsfout…
Een onnodige 3-1 nederlaag dus, hoewel we daar zelf misschien wel een grotere hand in hadden dan de tegenstander. In de kantine was alles weer koek en ei (lees: bier en patat) – we blijven immers keerls – en aangezien Twente won van Heerenveen werd de stemming er alleen maar beter op. De afsluiting van het seizoen volgt vrijdag in Isidorushoeve.
Daarna gaan we, zoals voorspeld aan het begin van dit seizoen na onze ‘promotie op papier’, weer fijn in de 1e klasse spelen. We hebben een leuke competitie achter de rug waarbij we (veel) meer punten hadden kunnen/moeten halen, maar terecht degraderen. Volgend jaar richten we ons maar weer op de zo vertrouwde PD 🙂