4 – 0.

Het staat er. Missie accomplished.

Binnen de stricte omschrijving dat de missie geformuleerd kan worden als het halen van 5 punten. 

Geen euforie toch. Anderzijds zal ik de lezer ook de filosofische bespiegelingen besparen die ten grondslag liggen aan de tevredenheid met het behaalde resultaat en de wijze waarop.

Laten we het er op houden dat de 4 – 0 een broodnodige uitslag was, zeer welkom, maar er is nog steeds aardig wat werk te verzetten voor we er zijn: we moeten nog winnen van Vosta en we moeten nog punten pakken tegen Twente-Sparta. We zijn er nog niet. We zijn wel op weg. Op de goede weg ook.

De wedstrijd was een drama. Tijdens het serveren in de laatste minuten krijgt Mark een bal op z’n pink, door de tegenstander vakkundig met veel gevoel voor kracht en weinig voor plaatsing richting de 22e steen op de buitenmuur van de Diekman gemikt. Het sjorwerk van Goof en Pieter was niet voldoende de pink weer in het gareel te brengen en dus werd Marije opgetrommeld om Mark naar het ziekenhuis te transporteren en bleven wij achter met 1 spel, 2 buiten en 3 middens.

Verbazingwekkend genoeg bleef de onrust door het voor ons ongebruikelijke 5-1 systeem zeer beperkt. Met Pieter op buiten en ondergetekende op diagonaal liep het echter geheel niet verkeerd. De eerste set werd met 25-19 binnengehaald.

De tweede set werd aanzienlijk spannender, tot een van de Vassenaren zijn enkel dubbelklapte. De tweede serieuze blessure van de wedstrijd. Weer een man verliet het veld.

Kun je van geluk spreken als de tegenstander door een blessure verzwakt is? Wel van pech als het ons overkomt – en naast het uitvallen van Mark, hebben we met het uitvallen van Maarten ons portie wel gehad. Wil je zo winnen? De een z’n dood is een ander z’n brood?

De 4 – 0 staat er. Basta. Soms zit het mee soms zit het tegen. We hopen dat het ons nog even mee zit, maar tegelijkertijd dat het geen pinken of enkels van eigen spelers of tegenstanders meer kost.

Richard